پروژه دانشجویی مقاله جایگاه فیبر و ادوات نوری در شبکه های مخابراتی نسل آینده فایل ورد (word) دارای 51 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است
فایل ورد پروژه دانشجویی مقاله جایگاه فیبر و ادوات نوری در شبکه های مخابراتی نسل آینده فایل ورد (word) کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه و مراکز دولتی می باشد.
این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی پروژه دانشجویی مقاله جایگاه فیبر و ادوات نوری در شبکه های مخابراتی نسل آینده فایل ورد (word) ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پروژه دانشجویی مقاله جایگاه فیبر و ادوات نوری در شبکه های مخابراتی نسل آینده فایل ورد (word) :
فهرست مطالب
عنوان صفحه
1- مقدمه
2- بررسی اجمالی NGN
2-1- NGN چیست؟
2-2- معماری NGN
2-3- اجزا اصلی NGN
3- تجهیزات سوییچینگ
3-1- اتصالهای متقابل نوری
3-2- اتصالهای متقابل فوتونی
4- فیبرها و تجهیزات انتقال
4-1- انواع فیبر و ظرفیت آنها
4-2- اجزا ارسال
4-3- برد
5- انتخاب معماری شبکه
5-1- شبکه Shared Ip-only
5-2- شبکه مرکب
5-3- شبکه فیبر
6- Dark Fibre
7- تکنولوژیهای موجود و آینده
7-1- تکنولوژیهای فیبر
7-2- سوییچینگ نوری
نتیجه گیری
پیوست
مراجع
– مقدمه
امروزه شبکههای عمومی به دلایل متفاوتی ناهمگن هستند. مشتریان به خدماتی همانند صوت داده و ویدئو نیاز دارند و از وسایل متفاوتی نظیر نوت بوکها، PDAها، تلفنهای سلولار، دوربینهای ویدیویی و غیره استفاده میشود. بنابراین رنج وسیعی از وسایل سیار و ثابت پدیدار میشود.
ازدیدگاه مشتری ناهمگن بودن شبکه غیرقابل درک است. درگذشته شبکههای متفاوتی برای پاسخ به این نیازهای متنوع توسط فراهمکنندههای سرویس ساخته شده است که هر یک برای یک نیاز ویژه بهینه شده بودند. برای مثال PSTN برای خدمات صوتی، شبکه Ip برای خدمات اینترنت (Web) و شبکه داده مبنی بر سوئیچ برای خدمات ATM و Frame relay و هم چنین شبکههای ویژهای برای یک کاربرد خاص نظیر کنفرانس ویدیویی طراحی شده بودند [3] [1].
این گزارش براوردی از شبکههای نسل آینده، فواید NGN و همچنین نقش مهم تکنولوژی انتقال فیبر نوری را که اخیراً توسعه داده شده است را ارائه میکند. تکنولوژی DWDM دسترسی به NGN را میسر میسازد. خدمات NGN مبنی بر سوییچینگ پیشرفته با یک سطح کنترل یکپارچه خواهد بود. در فصل 2 تعریفی از NGN ارائه و معماری و اجزا اصلی آن معرفی میشود در فصل سوم اتصالهای متقابل نوری و فوتونی بررسی میشود. در فصل چهارم فیبرها و ظرفیت آنها در شبکه NGN، اجزا ارسال سیستم انتقال فیبر نوری و درنهایت برد فیبرهای موجود بررسی می شود. انتخاب معماری شبکه عنوان فصل 5 میباشد در این قسمت سه معماری شبکه مختلف معرفی میشود شبکه Shared Ip-Only ، شبکه مرکب و شبکه فیبر. و در فصل 6 به dark fibre ها پرداخته میشود و نگاهی به تکنولوژیهای موجود و آینده، تکنولوژیهای فیبر و سوییچینگ نوری آخرین فصل این گزارش به شمار میآید.
2- بررسی اجمالی NGN
2-1- NGN چیست؟
تعریف واحد و پذیرفته شده ای از NGN وجود ندارد و در حال حاضر عبارت مبهمی است. تعاریف ارائه شده از NGN نسبتاً گسترده هستند. سازمانهایی مثل ETSI و ITU-T مشخصات اصلی NGN را معرفی کرده اند. به عنوان مثال NGN;ITU-T را به عنوان شبکهای مبتنی بر بسته تعریف کرده است، که خدماتی شامل سرویسهای ارتباطی، توانایی استفاده از پهنای باند چندگانه و کیفیت سرویس که برای تکنولوژیهای انتقال تهیه شده است را فراهم میکند. عموماً NGN به عنوان all IP یا شبکههای مجتمع مبتنی بر بسته با مشخصاتی که درجدول (2-1) نشان داده شده است بیان میشود. NGN به تنهایی مشخصات شبکه را پوشش نمیدهد اما مشخصات سرویس آن فرصتهای جدیدی را برای اپراتورهای شبکه، فراهم کنندههای سرویس، تولید کنندههای ارتباطات و کاربرها فراهم میکند [1].
جدول (2-1) مشخصات اصلی NGN[1]
all Ip یا شبکه مبتنی بر بسته
بیشتر کارشناسان معمولاً NGN را به عنوان یک شبکه چندسرویسی مبنی بر تکنولوژی Ip میشناسند.
NGN مانند یک شبکه Ip مجتمع میتواند برای ارتباطات بیسیم و با سیم انواع ترافیک یا برنامههای کاربردی را روی شبکههای مبتنی بر بسته بکار گیرد. در مجموع، بسیاری از کارشناسان استدلال میکنندکه NGN در ده سال آینده جایگزین مدار رایج مبنی بر PSTN خواهد شد.
خدمات کاربردی مجزا از شبکه انتقال
NGN یک معماری باز بوسیله برنامه های کاربردی و شبکههای مجزا فراهم میکند و به آنها اجازه میدهد به صورت جداگانه ارائه شوند و برنامههای کاربردی می توانند مستقلاً صرفنظر از نوع شبکهای که استفاده میشود توسعه پیدا کنند. با یک معماری باز استانداردسازی به طور فزایندهای اهمیت پیدا میکند اما به کاربران شبکه اجازه می دهد که بهترین محصولات موجود را انتخاب کنند و یک برنامه کاربردی جدید میتواند در یک مدت زمان خیلی کوتاهتر نسبت به PSTN و ISDN اجرا شود.
شرکتهایی که وسایل یا تجهیزات کامپیوتری را تولید کرده و به فروش میرسانند، میتوانند برنامه های کاربردی و سرویسها را برای کاربران نهایی توسعه دهند. فراهمکنندههای سرویس میتوانند یک یا چند برنامه کاربردی را داخل یک سرویس بستهبندی کنند یا برنامههای کاربردی میتوانند بوسیله کاربران روی یک پایه نظیر به نظیر مورد استفاده قرار گیرند.
شبکههای مجتمع یا همگرا شده
شبکههای مجزا وسایل مورد نیاز جداگانهای را برای خدمات ویدئو، داده و صوت استفاده میکنند. NGN انواع متفاوتی از برنامهها را درون بستهها تغییر شکل داده و بطور همزمان تحویل میدهد. ارتباط بین NGN و شبکههای موجود از قبیل PSTN، ISDN و GSM میتواند بوسیله پلهای ارتباطی فراهم شود.
شبکه موجود در همه جا
NGN به کاربران اجازه تحرک گسترده و دستیابی یکپارچه به انواع برنامههای کاربردی با کیفیت یکسان را در هر ناحیه جغرافیایی میدهد. ارتباطات کشتیرانی و برج مراقبت امکان پشتیبانی از انتقال، تجارت و نیازهای اوقات فراغت را در هر وضعیت که کاربر انتخاب میکند، امکانپذیر میکند.
توزیع هوشمندی شبکه
در صورتیکه PSTN رایج، مبنی برشبکه هوشمند و پایانههای نامفهوم (پایانهای که شامل ریز پردازنده داخلی نباشد) است، NGN شبکهای هوشمند و پایانههای هوشمند دارد. در این محیط شبکه، فراهمکنندههای سرویس به آسانی انواع متفاوتی از سرویسها را بدون نیاز به تجهیزات سنگین شبکه فراهم میکنند.
2-2- معماری NGN
یک نمایش از معماری شبکه NGN میتواند به روشن شدن ساختار واجزا آن کمک کند. شکل (2-1) یک تصویر کلی از معماری NGN را نشان میدهد. در این شکل پایانههای بیسیم و با سیم با back bone شبکه انتقال از طریق سطح دسترسی متصل هستند و دیگر سطوح از قبیل سرویس، انتقال و شبکههای دسترسی بوسیله سطح کنترل، کنترل میشوند.
چنانکه در شکل مشاهده میکنید سطح سرویس میتواند بوسیله واسطههای استاندارد شده و باز از سطح دسترسی و انتقال جدا باشد. NGN میتواند با شبکههای دیگر از قبیل PSTN از طریق پلهای ارتباطی که اجازه گرفتن گردش هر نوع داده را به طور یکپارچه از میان شبکههای متفاوت میدهند، متصل شود [1].
شکل (2-1) معماری NGN [1]
2-3- اجزا اصلی NGN
معماری NGN علاوه بر تجهیزات صوتی و دادهای قدیمی شامل انواع تجهیزات شبکه همگرا شده از قبیل کنترلکنندههای تماس/ مدت زمان ارتباط دو کامپیوتر، پلهای ارتباطی رسانه، پلهای ارتباطی سیگنالینگ، سرویسدهندههای ویژگی، سرویسدهندههای برنامه، سرویسدهندههای رسانه، سرویسدهندههای مدیریت و واسطههای صدور صورتحساب و عرضه نمودن سرویس مخابرات به یک کاربر که شامل وسایل انتقال و کابل کشی نیز میباشد، است. تکنولوژیهای هسته شامل تکنولوژی انتقال بسته، پروتکل کنترل مهندسی ترافیک، تکنولوژی که کیفیت سرویس را ضمانت میکند از قبیل MpLs ، تکنولوژی ارتباطات چند قسمتی از قبیل پخش بلادرنگ چند مقصدی پیام، تکنولوژی کنترل جلسه و غیره است.
Soft Switch
Soft Switch یک کنترل کننده تماس/ مدت زمان ارتباط دو کامپیوتر، نیز نامیده میشود و یکی از اجزا هسته NGN است. بدلیل اینکه انواع کاربردها از قبیل صوت و سرویسهای دیگری که اضافه میشوند تا ارزش انتقال افزایش یابد را کنترل میکند. Soft Switch یک وسیله کنترل مبنی بر نرم افزار است که کنترل تماس بین پروتکلهای NGN از قیبل MGCP ، SIP ، H.232 و پروتکلهای تکنولوژی قدیمی مانند ISDN و SS7 را میسر میسازد. هم چنین با سرویسدهندههای برنامه برای تهیه، توابع / برنامههای کاربردی که مستقیماً روی Soft Switch وجود ندارد در ارتباط است. یکی از نقشهای Softswitch، واسطه PSTN است که بوسیله سیستمهای سیگنالینگ انجام میشود [1] [3].
Gateway
یک پل ارتباطی یک نقطه شبکه است که به عنوان یک دروازه دخول در شبکه دیگر عمل میکند. برای ارتباط با شبکههای دیگر سه نوع پل ارتباطی وجود دارد:Signalling gateway , Access gateway, Trunking gateway که در شبکه فراهم کننده سرویس قرار داده میشوند.
Application Server
سرویس دهنده برنامه کاربردی در شبکه فراهمکننده سرویس قرار داده میشود و سرویس منطقی و اجرایی برای سرویسها و برنامههای کاربردی که مستقیماً روی Soft Switch وجود ندارند فراهم میکند. به طور برجسته SoftSwitch تماسهای سرویسدهنده برنامه مناسب را زمانی که یک برنامه کاربردی تقاضا میشود مسیریابی میکند. در مجموع کارگزار سرویس در لبه شبکه فراهمکننده سرویس قرار داده میشود و توزیع سرویس و کنترل بین سرویسدهندههای برنامه کاربردی و Soft Switch را فراهم میکند. در شکل (2-2) اجزا اصلی NGN و نقشآنها خصوصاً نقش Softswitch را در این شبکه مشاهده میکنید.
شکل (2-2) نقش soft Switch در NGN[3]
3- تجهیزات سوییچینگ
بعضی از مهمترین شبکههای باند پهن جدید اتصالهای متقابل هستند و اغلب اوقات به سوییچها منصوب میشوند.
کار اصلی اتصالهای متقابل تهیه پهنای باند انعطاف پذیر و مدیریت اتصال برای فراهمکنندههای شبکه میباشد.
اتصالهای متقابل به سه دسته تقسیم میشوند.
1- اتصالهای متقابل دیجیتالی / الکتریکی (DXC/EXC)
وسایلی که برای دریافت، پردازش و ارسال داده در حوزه الکتریکی عمل میکنند که همان اتصالهای متقابل SDH / SONET قدیمی با واسطههای مسی هستند.
2- اتصالهای متقابل نوری (OXC)
اتصالهای متقابل دیجیتالی مجهز شده با واسطههای نوری هستند و بیشتر اوقات به عنوان سوییچهای
O-E-O (Optical – Electrical- Optical) استفاده میشوند. این اتصالها برای بیشتر مشتریها بطور گسترده موجود میباشند. شکل (3-1) اتصالهای متقابل الکتریکی و نوری را نشان میدهد.
شکل (3-1) اتصالهای متقابل الکتریکی و نوری [4]
3- اتصالهای متقابل فوتونی (PXC)
تجهیزاتی که برای دریافت، پردازش و ارسال داده در حوزه نوری عمل کرده و اغلب اوقات به عنوان سوییچهای O-O-O (Optical – Optical – Optical) استفاده میشوند. تعداد کمی از فروشندهها این اتصالها را تولید میکنند.
3-1- اتصال های متقابل نوری
اکثر OXC ها وسایلی پیچیده هستند که توانایی کارکردن مثل اتصالهای متقابل SONET/SOH، بعلاوه سوییچهای ATM و اترنت، گیگابیت اترنت با VLAN ها، Cos و دیگر پروتکلهای خاص را دارند.به دلیل اینکه واسطهای باند پهن نوری هستند به این دلیل به این اتصالهای متقابل نوری میگوئیم بدین معنی که اتصال به وسایل دیگر از طریق فیبر نوری میباشد اما پردازش اصلی در حوزه الکتریکی انجام میشود. برای توسعه، OXC ها میتوانند چندین واسطه الکتریکی (مسی ) شامل فست اترنت و گیگابیت اترنت روی مس داشته باشند.اتصالهای متقابل نوری برای پردازش سریع سیگنالهای دریافتی با نرخ بیت بالا، سوییچینگ پرسرعت تا 640 گیگابایت برثانیه و بالاتر ASIC های توسعه داده نشده را استفاده میکنند.
3-2- اتصالهای متقابل فوتونی
PXC ها بطور کلی با OXC ها متفاوت هستند. مهمترین تفاوت بین یک OXC و یک PXC در پردازش داده در حوزه الکتریکی و تبدیل آن به حوزه نوری در خروجی واسطه هنگامیکه در PXC ها سیگنال در حوزه نوری است میباشد.
مبدلهای چندگانه برای PXC ها: بیشتر وسایل با تجهیزات انتقال مجتمع نیستند و بنابراین به یک سیستم DWDM در انتهای فیبر نیاز دارند که سبب برگشت طول موجهای مختلف توسط فرستنده/ گیرنده به حوزه الکتریکی میشود در سایر PXC ها هر پورت معین روی سوییچ به یک زوج فیبر وصل میشود این اتصالهای متقابل طول موجهای موجود در فیبر را به صورت نوری از هم جدا کرده و به یک پورت خروجی مطلوب سوییچ میکند.
سپس آنها دوباره دسته بندی شده و روی فیبر خروجی مربوط به آن پورت فرستاده میشوند. بنابراین پایانههای DWDM و الکترونیکی در مسیر وجود ندارد در نتیجه سگینالها همیشه درحوزه نوری باقی میمانند. یک سری مشکلات در استفاده از PXC ها در شبکههای نوری چند لا مبدا وجود دارد در این گزارش چند لامبدا یعنی شبکهای که با تجهیزات DWDM ساخته شده و روی هر اتصال کانالهای نوری موازی چند گانه وجود دارد. در بعضی از نقاط شبکه برای مسیریابی طول موج به منظور تهیه انعطاف پذیری بهتر باید از PXC ها استفاده شود [2].
4- فیبرها و تجهیزات انتقال
4-1- انواع فیبر و ظرفیت آنها
در یک سیستم انتقال نوری، اطلاعات روی فیبر به روش زیر منتقل می شود سیگنالهای الکتریکی به سیگنالهای نوری تبدیل شده و در طول فیبر حرکت میکنند تا زمانیکه به یک آشکارساز که سیگنالهای نوری را به سیگنالهای الکتریکی تبدیل میکنند میرسند. منبع نور پالسهای نوری را در طول موجهای خاص منتشر میکند. یک طول موج به یک لامبدا (lambda) یا کانال اشاره میکند عبارتهای لامبدا، طول موج و کانال اغلب به صورت معادل استفاده میشوند اگر چه طول موجها با چشم قابل روییت نیستند با این وجود اغلب به صورت رنگ نمایش داده میشوند.
ظرفیت فیبر خیلی بالا است. تجهیزات انتقال نرخ داده از 10 گیگا بیت بر ثانیه در یک لامبدا و 128 لامبدا که معادل با 28/1 ترابیت بر ثانیه که ظرفیت یک فیبر تنها است را پشتیبانی میکند هر مسیر فیبر میتواند هشت کانال که هر یک، دارای کابل نوری شامل 192 زوج فیبر است را داشته باشد. پس این ظرفیت میتواند بیشتر از یک پتابیت بر ثانیه را حمل کند. ولی در عمل از ظرفیت پایینتری استفاده میشود و کابلهایی با 6 فیبر مشاهده میشود که برای انتقال تک رنگ با نرخ 10 مگا بیت بر ثانیه استفاده میشود [2].
روش رایج در سیستمهای حامل برای انتقال نوری در مسافتهای طولانی نرخ بیت بالاتری را در هر لامبدا فراهم میکند. آن هم چنین تعداد لامبداهای پشتیبانی شده در یک فیبر نوری را افزایش میدهد. ظرفیت 2/10 ترا بیت بر ثانیه روی یک فیبر واحد در آزمایشگاه اثبات شده است. بنابراین زمانی که سیستم درچنین محدوده ای عمل میکند بسیاری از مشکلهای غیرخطی اتفاق می افتد که به فیبرهای نسل آینده با مشخصات کیفیت بالا نیاز است.
مشخصات نسل اول فیبرهای تک مد(SFM) بوسیله پیشنهاد ITU ، G.652 تعیین شده است که به عنوان استاندارد فیبرتک مد شناخته میشود. امروزه بیشتر فیبرهای تک مد در اروپا مطابق پیشنهاد G.652 استفاده می شوند. که این در مورد کابلهای نوری زیر دریا نیز صادق است. شکل (4-1) فیبر نوری را در شبکههای باند پهن نشان میدهد. مسیرهای فیبری جدید معمولاً با فیبرهای G.655 مجهز شده اند که بیشتر برای نرخهای اتصال 10 گیگابیت بر ثانیه و بالاتر مناسب هستند. G.655 یک استاندارد برای NZDSF میباشد. فیبرنوری G.655 برای استفاده به وسیله سیستمهای چندکانالی DWDM طراحی شده است. پیشنهاد ITu,G.692 طرح و تقسیمبندی ( به معنی 50 هرتز و 100 هرتز و 200 هرتز ) برای DWDM در فیبرها را شرح میدهد.
شکل (4-1) فیبر نوری درشبکههای باند پهن [6]
ظرفیت بالا و فواصل طولانی اتصالات به بهینه سازی چندین پارامتر شامل تعداد طول موجها و فاصله فرکانسی، شکل مدولاسیون، فاصله بین تقویت کنندههای نوری، سطح توان ورودی فیبر، اثرات غیرخطی مانند (SPM) ، (XPM) و (FWM)، انتخاب نوع فیبرها، جبرانسازی پراکندگی فیبرها و ترتیب آنها نیاز دارد اثر پراکندگی رنگی با مقیاس کردن با مربع نرخ بیت شناخته میشود و باید در سیستمهای سرعت بالا ( در 10 گیگا بیت بر ثانیه وبالاتر) با دقت جبران شود.
تکنیک کامل شده، استفاده از فیبری است که پراکندگی آن برخلاف پراکندگی فیبری که در سیستم انتقال استفاده شده است باشد. DCF ها به طور عادی به صورت ماجولهای مجزا استفاده شده و در ایستگاههای تقویت کننده جایگذاری شده و بنابراین سبب بهبود سیستمهای نصب شده به سمت نرخ بیت بالاتر میشوند.
4-2- اجزا ارسال
اجزا اصلی یک سیستم انتقال فیبر نوری فیبر، فرستنده و گیرنده است.
فرستندهها سیگنالهای الکترونیکی رمزشده را دریافت و به سیگنالهای نوری تبدیل میکنند (مدولاسیون) و سپس روی فیبر ارسال میکنند. دیودهای لیزری (LD) نیمه هادی میتوانند برای تولید نور استفاده شوند و برای انتقال در مسافتهای طولانی مناسب هستند. منبع نور پالسهای نوری را در طول موجهای ویژه منتشر میکند. سپس LDها میتوانند آنها را در دامنه 1550 نانومتر انتقال داده و توانایی مدولاسیون تا حدود 10 گیگاهرتز را دارند.
مدولاسیون خارجی نور در نرخ بیتهای 10 گیگابایت بر ثانیه و بالاتر استفاده میشود، LD های گران قیمت برای انتقال در مسافتهای کوتاه ضروری نیستند. گیرندهها در انتهای دیگر فیبر جایگذاری میشوند و یک آشکارساز نوری را برای تبدیل سیگنال نوری وارد شده به سیگنال الکتریکی استفاده میکنند. طول موج سمت گیرنده باید با سمت فرستنده مطابقت داشته باشد.
ویژگیهای مهم شامل اشباع ، حساسیت ، و نرخ خطای بیت (BER) برای سطح دیجیتال و نسبت سیگنال به نویز (SNR) برای سطح آنالوگ است. نرخ خطای بیت تعداد خطاهایی است که بین فرستندهها و گیرندهها اتفاق میافتد. اشباع ماکزیمم توان دریافت شده است که میتواند پذیرفته شود.
اگر توان بیشتری دریافت شود موجب اعوجاج سیگنال و عدم کارآیی میشود. حساسیت، مینیمم توانی است که باید از یک سیگنال وارد شده دریافت شود. یک سیگنال ضعیف میتواند موجب نادرست خواندن بیتها یا SNR پایین شود WDM یک روش افزایش ظرفیت یک فیبر نوری است که از طریق ارسال همزمان بیش از یک پرتو نور در فیبر صورت میگیرد.
OADM تجهیزاتی است که ترافیک ( تعداد کانالها) را از یک مدار نوری بدون نیاز به تبدیل سیگنالهای الکتریکی درج یا رها میسازد. هنگامیکه ترافیک در یک گره شبکه افزایش پیدا میکند OADM میتواند برای انشعاب نوری ترافیک عبوری استفاده شود.
تجهیزات OADM پیشرفته نیاز به مهندسی پیچیده را از طریق توانایی درج یا رها سازیش برای هر یا همه کانالهای نوری حمل شده بوسیله زوج فیبر بدون اثر روی مابقی ترافیک عبوری رفع میکند. تجهیزات OADM میتواند به سوییچهای نوری برای پشتیبانی از مسیرهای فیبری چندگانه تبدیل شوند و کانالهای نوری را بدون انجام تبدیل O-E-O راه گزینی کنند [2].
تقویت نوری در دهه 1980 معرفی شده بود که با توسعه فاصله بین تقویتکنندههای گران قیمت O-E-O برای اقتصاد شبکه نوری دوباره تعریف شد یک شبکه O-E-O باید تقویت کنندههای نوری را بسته به نوع تجهیزات 100-40 کیلومتر و تقویتکنندههای O-E-O را هر 400 تا 500 کیلومتر استفاده کند.
تقویت کننده O-E-O به مبدل و تقویت مجزایی برای هر کانال نیاز دارد.
کلمات کلیدی :
»
بدون نظر